Hüseyin Kılınç Şiirleri - Şair Hüseyin K ...

Tanrım, ne hikmet varmış sende öyle,
Kainatı dizmişsin tek üflemeyle.
Affet, her gizemine aklım yetti de,
Sen o gözlere o nakışı nasıl çizdin onu söyle.

Bastığım her yer,diplere çekiyor beni.
Dipler; kızıl kıyamet,cehennem atomu,
Ne olur uyansam şu yüz yıllık zamandan,
Örümcek ağlı,küflü mekandan.
Şu ufku taç diye taksam başına,
Kim ne diyebilir?

Gemi demir attı, denizin orta yerine.
Kaptan koştu, tutundu geminin köşesine.
Sarkıttı başını, baktı denizin derinliğine,
Kustu beynini, denizin orta yerine.

Küçükken bilyelerle oynardım.
Büyüdüm dünyayı dolandım.
Şimdi Dünyayı elime verseler,
Oturup çocuklarla bilye oynardım.

Cennet vaad edilmiş, iyi insanlara.
Şaşarım, iyiliği ibadetle karıştırana.
Takke düşüp de, kel göründüğü zaman,
Eyvah! mahşerde riya ile cenneti arayanlara.

Bize bağış edilen nedir, bilinmez.
Bir kör kuyudur, dibi görülmez.
Tutulur iplerden, atılır kovalar.
Çıkan bir tas sudur, ya içilir ya içilmez.

Beynimin içindeki örümcek,
Bir ayağını çeker, öbürünü iter.
Kurtulacağını sanıyor her defa, umutla,
Bilse oysa, kapalı her taraf ona.

Anlat bana acuze falcı,
Nedir içimden dışıma vuran bu acı.
Fincanı bırak da yüzüme bak.
söyle var mıdır bunun bir ilacı.

Düşünceler topladım kendime, dizdim inciler gibi,
Ne dile gelir duyulur, ne kalemden akar okunur.
Kafamı duvara vursam, dağıtsam içindekilerini,
Belki o zaman, inciler bulur gerçek sahiplerini.

Güle bir gönül, yola ömür vermeli.
Gül koktu mu, ruh o yalda dinmeli.
Yar tutar elinden bir gün, götürür o yola,
Bastığı her yere, o güllerden sermeli.