İNSANLIK ÖLÜYOR
“Sesleri duyulmayan mazlum Müslüman kardeşlerime…”
Bitmiş kalmamış hiç bir yerde
Tükenmiş solmuş bugün de
Seninle çok uzaklara düştük,
Artık o gözlerine çok uzağım.
Kim bilir,
Hayatı anlamak yerine,
Hayatı yaşamayı seçseydik eğer,
Seninle dünyanın herhangi bir yerinde,
Kirlendi o gözlerin yalan umutlarda,
Tutamam artık o ellerini eskisi gibi,
Kokunun bir anlamı kalmadı bende.
Sen beni meze masalarında harcadın,
İstesem de bakamam o yüzüne,
Gitme vaktidir şimdi,
ÖYLESİNE ÖZLEMİŞİM
Bugün sensiz kaldığım ilk gece
Dilimde adın artık tek hece
Kalmadı gönlümde tek bir neşe
Öylesine özlemişim seni gülüm
Seninle sadece bir resimde gülümseyen iki çift olabildik,
Hem göze geldik hem de söze,
Falcının ahı tuttu sanırım sevgilim,
Sen ve ben diye ayrı kaldık bu şehirde!
Susturamadık bedduaları,
Dindiremedik bize çevrilen ihanet yağmurlarını...
Adını koyamadığım bir sen var içimde,
Hüzne âşık, gülüşüne vurgun bendeki sen!
Çırpınışlarım nafile sevgilim;
Bu sensizlik beni öldürecek biliyorum.
Ve öldürsün istiyorum!
Düşünüyorum da;
'Sensizim sevgilim, sessiz kalan harflerim gibi sensiz...'
Sensizim;
Çünkü ben hep sensizdim,
Hüzünlerimi biriktiğim bir yağmurdum senin gökyüzünde,
Sana aktığım,
Çok birşey istemedim ben bu hayattan,
Fazla bir beklentim yoktu zamandan,
Olması gerektiği gibi geçip gidiyordu işte vakit.
Sonra bir mucize oldu,
Kader seni karşıma çıkardı,
Kısa zamanda olsa herşeyinle ilkim oldun,
SEVDİĞİM
Bir ümit yok artık dünden
Vazgeçti bu beden benden
Bir umut yok artık gelen günden
Ölüm kokuyor bu gözler sevdiğim
Yağmurun suçu yoktu,
Islanması gerekiyordu düşlerimizin.
Nefes nefese kalmıştı aşkımız o köşe başında,
Arkasından yalnızlık kovalıyordu galiba.
Yaprakların da suçu yoktu sevgilim,
Vakit vuslat,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!