Ey İnsan !
Öyle biri ol ki
Öldüğünde bile
Kelebeklerin ömrü uzasın
İnanan arar, Arayan bulur, Bulan bilir Bilen, sever
Evet
İnandığımız kadar arayabilseydik belki sevmek bukadar zor olmazdı.
Bir gönüle bin mağmeler değer
Maşuk senin ney-ine
Aşığın bendiri yeter.
Gümüşservilerinin şahitliğine bıraktım
Meftun bakan dildade haykırışlarımı
Sen kendine mübtela dolaşırken sokaklarını
Mihnetin diyarlarında mecnun da oldum
Maleseflerden bir zincir vuruldu bileklere
Ben kim miyim
Zamanın içine mahkum,
bir şekilde,
zamanın dışındaymış gibi
yaşamak, sorunsalında
mürşidini arayan
Kaçırma gözlerini uzaklara, biliyorum
Nefes nefese koştuğum diyarlar, sendin
Pencerelerini kapatma, çekme perderini
Bir zamanlar hasretinle rüzgar olup,
sana esmek isterdim
Karanlığın ortasında oturuyor, yalnızlıklar
Kulaklarında kimsenin bilmediği, duymadığı
Çığlık çığlığa bağıran bir sessizlik var
Yaşamak mecburiyetinden olsa gerek, yalnızlıklar
Sarmaşık, ruhunu paylaşır mısın ?
Gidesi var rüzgarların buralardan
Esmeye doyamadığı öykülerini alıp
Yalnızlıga hapsolmak denir buna
Oysa, onca şeyler için de bir şey sandığımız
Bencillik ruhlarına kazınası
Büyüklük sanmaya durmasın insan
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!