Çocukluğumla başladı her şey, aslında o zamanda büyüktüm ben, hep büyük adamlar gibi düşünür, düşüncelerimi büyüklerimle paylaşırdım, anlattığımda ise güler geçerlerdi, öğretmenlerim bile; yeni icatlar üretir yeni fikirler sunardım hep kendimden büyüklerle sohbet ederdim ama oyunları yaşıtlarımla oynardım.
Yıllar su misali akıp gidiyor ve sonrasında çocukken düşündüklerimin yıllar sonra o icatlarımın bulunup reel hayatta uygulandığını görüyorum. Demek ki hayal kurmamışım, şimdi o zaman gülüp geçenlerin bana dönüp
- Yaa! Hüseyin sen çok enteresan çocuktun bak söylediklerin gerçek oldu oysa ne akıllı çocukmuşsun dediklerine, şahit oluyorum. Şu zamanda bile bu enteresanlığım devam ediyor.
Bazen düşünmeden edemiyorum, yanlış zamanda yanlış yerdemiyim diye. İnsanlarla iletişimim iyi olmasına rağmen davranışlarından hoşnut değilim. Çoğu kişi kendi gibi değil, oysa kendi gibi olsalar ne güzel olur, anlamak anlaşılır olmak ne güzeldir oysa; birbiri için takla atanlar, küçük menfaatler için dostluk satanlar yok, yok bunlar bana göre değil. Ben böyle yetiştirilmedim. Bu yüzden çileli anneme, fedakar babama çok şey borçluyum. Yokluğun derinliğinde toz şekeri ıslatarak yufka ekmek arasına katık yaparak, senede birkaç kilo aldığımız portakal, mandalina dilimlerini bitmesin diye emerek büyüdüm ben şikayetçide değilim, şimdi davet edildiğim yerlerde ya da mekanlarda onun tadını alamıyorum.(burası içinde ayrı bir hikaye yazılır aslında)
Sürekli bir aldanış bir daha bir daha
Hiç bitmeyecek gecelerden bir sabaha
Çikabilmek ve sevmek durmadan usanmadan
Konuşmak konuşmak gözlerle fısıltılarla
