ay ışığıyla deliniyor gece
dikiş yerlerinden sökülürken karanlık
hep güzel yüzlü çocuklar geliyor aklıma
sevinç dediğin ellerinde salınan uçurtma
kimselerin bilmediği bir dilde tanıyorlar sevgiyi
alfabesi umut çizgileriyle yazılmış
YENİ BİR ÖYKÜNÜN İNSANLARIYIZ ARTIK
NE KARAKTERLERİMİZ BETIMLENEBILİYOR
NE GÖZLERİMİZ, KAŞLARIMIZ
UÇSUZ, BUCAKSIZ YABANCILARIYIZ
BU UÇSUZ BUCAKSIZ TARLANIN
BENDEN ÖNCE GEÇMİŞ MİYDİNİZ BU YOLLARDAN?
BİLMİYORUM ADLARINIZ NEYDİ?
YORULUR MUYDUNUZ ZAMANLI ZAMANSIZ AKŞAMLARDAN?
YILDIZLAR GÖZ KIRPARLAR MIYDI SİZE DE?
YOL
BU YOL NEREYE GÖTÜRÜR BİZİ
KENDİMİZDEN BAŞKA
ZAMAN KESİĞİ YARASI BU
İÇİMİZDE USUL USUL KANAYAN
KEŞKELERLE OLUKLAŞIP
YUFKA YÜREKLİ BİR ANA
AYAKLARININ ALTINDAN AKIYOR TOPRAK
TEPEDE MASMAVİ BİR GÖKYÜZÜ
TÜM ÇABALARI BİRAZ DAHA VAR OLMAK
BİRAZ DAHA YAŞAMAK SEVİNCİ VE HÜZNÜ
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!