Hülasa-i Aşk: Sürgünden Kalan

Demek ki artık seni bile sevemiyordum.
Tıpkı senin de beni hiç sevemediğin zamanlardaki gibi,
Tıpkı hep olduğu gibi 'soğuk'tu.

Artık kurumuş iki dal gibiydik.
Zaman beni - ve sanırım seni de - kurutmuştu.
Artık okyanusları geçmek yoktu; yeltenmek de.
Çünkü her şey yerli yerindeydi şimdi.

Kıyıdan uzaklaşmaktaydım.
Ancak ansızın,
Sanki derinlerden; yakınla uzak arası biryerlerden
Ağlamaklı bir ses çalındı kulaklarıma
Ya da ben öyle sandım.
Uzaklaşmalıydım.

.......Durdum.
Yaşıyor muydum neydim? !
...................
Tabi ki!
..........................
Yürümeye devam ettim.
Kuşkuya hiç yer yoktu ki.

'Hergün'e geri dönüyordum.
Beni bekliyorlardı.
Zaten onlar, seni görmekten hoşnut olmazlardı da.

Bir zamanlar gönderdikleri sürgün
Müebbet değil miydi ki?