Hükümsüz Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Sonra vazgeçtim.
Bir rüzgar esti ansızın, dağıttı saçlarımı.
Kelimeler döküldü dudaklarımdan,
Ama hiçbir yere ulaşmadı sözcüklerim,
Bütün cümlelerim yarım kaldı,
Tıpkı sen ve ben gibi,
Biz olamadığımız gibi.

Gözlerim, denizlerin sonundaki yakamozu aradı,
Ama orada da yalnızlık vardı.
Bir zamanlar inandığım bütün hayallerim kursağıma battı,
Birer birer kayboldu sisler içinde gölgeler.
Vazgeçmek, en derin yaram oldu.

Şimdi harf harf, hece hece yazıyorum seni,
Narsist bir yüreğin diliyle.
Kanamayı unutmuş bir ben var,
Yokluğunun paslı hançerleri boğazımda.
Kangren bir aşktı bizimkisi,
Ben bile bile atladım o kuyuya.
İki seçenek var önümde:
Ya kesip atacağım tüm kanatan, acıtan senleri,
Ya da dayayıp yüreğime o delikli demiri,
Çekip bir hışımla sıkacağım en namert kurşunlarımı.
Sen ölmeye değer miydin sevgili?

Bu gece yokluğuna ağlıyor gözlerim,
Duvarlarda kalıyor ihanetinin izleri,
Yere düşüyor damla damla acı,
İniltili tüm düşlerim,
Ar damarını aralıyor dilim,
Ve parçalıyorum vurdumduymaz bedenini.

Hazana yenik düşüyor gözlerim,
Tel tel sonbaharı yaşıyor kirpiklerim.
Dalından düşen her yaprak hesap soruyor bana.
İlkbaharı özleyen ben,
Zemheride kalmışçasına titriyorum.
Vazgeçmeyi seçiyorum,
Senden,
Benden,
Ve bizden.
Vazgeçiyorum; hükümsüzdür sevgim yüreğine.
Hükümsüz.
27.08.2024 11:12