Hükümlü Şiiri - Sıddık Ertaş

ilkin gözlerimden okudum geçkin yaşımı
birkaç yıl geride kalmış seğiriyor biri
utangaç bir kertenkele düşü sanki diğeri

mali polis arıyormuş beni interpol
gümrüklerden kaçak geçirmişim üç beş yılımı
cinayet masası da düşmüş peşime
gençlik çağını katletmişim ömrümün

başka suçlarım da var irili ufaklı
hayatla kaçak güreşmişim örneğin

doğrudur vergi kaçırdığım
kayıt dışı çocukluğumun anılarından

darp izlerini gizlemişim hatıraların
tenimde babamın doku çalışmaları
küçük bir suç sayılmaz aslında bu da

kara lastiklerin yürüdüğü taş yolları
tutup ceplerime sığdırmışım çıkarıp ellerimi
elleri çıkarmak da suç morarır soğuktan
kısa kalır parmaklar bir şubat ayı kadar

bir kilimi silkelerken desenleri dökülmüş
ve doğası bozulmuş kadına dönmüş kilim
silinmiş canlı renkler ve toprağa düşmüşüm

benden sonra başlamış acının öldürmesi
-başkasına verdiğim acı öldürür ilkin
sonra kuşku denilen köpeğimin dişleri
ısırıyor gövdemi parmak ucuna kadar-

çocukluk duvarlarım yıkılıyor üstüme
annem su terazisi düzeltiyor evimi
anneler evdir zaten bir de kömür ütüsü
ütülüyor hayatın kırışığını

firari bir hükümlü ıslık çalmaya başlar