Hücum Ediyor Anılar Şiiri - Mehmet Cıngır

Erkenden kalkarım,kış mevsimi seherde,
Aralarım perdemi,açarım penceremi.
Köyümü görürüm tam karşımda,
Mavi ile beyazın birleştiği yerde.

Bugün kalkıyorum yine erkenden,
Köyümü görüyorum yine bakınca,
Seyrediyorum doya doya uzunca...
Hücum ediyor anılarım birden.

Bir bir geçiyor gözümün önünden,
Tek sıra halinde hızlı adımlarla transit...
Çocukluğumu görüyorum geçerken,
Başlıyor resmî geçit...

"Dur"diytorum çocukluğuma,duruyor,
Yüzüme bakıp gülümsüyor bana...
Ben de gülümsüyorum ona...
"Sen kimsin? " diye bana soruyor.

Ben senim,sen bensin çocukluğum!
Çocuk oluveriyorum birden,
Tutuyorum elinden...
Artıyor mutluluğum!

Uçurtma uçuruyorum,hız alıyor rüzgârdan,
Süzülüyor umut yüklü rüzgârda zülüfleri.
Ah,uçurtmam ne güzel ne iyi!
Haber getiriyor bana aydan,yıldızlardan.

Uçurmazsam birgün,özlerim.
Koparıyor ipini,peşinden koşuyorum.
Çelme takıyor bir taş,düşüyorum,
Peşinden koşuyor gözlerim...

İncir ağacına çıkıyor,taşlanıyorum,
Yanıyor yağmurda ıslanan yüreğim!
Çamurlara bulanıyor yere düşen kuru ekmeğim!
Ben her sabah gençleşiyor,
Her akşam yeniden yaşlanıyorum.

Penceremi kapatıyor,perdelerimi çekiyorum,
Gecenin karanlığını yudum yudum içiyorum...

.