Hücre Şiiri - Yasemin Göksel

İçimdeki hapishanenin hücresine tüm olumsuzluklarımı koydum bu gün.Ağır,kalın demir kapılar kapadım üzerine.Zincire vurdum pişmanlıklarımı.Gün be gün yaktım anılarımı..
İtirazlarımı,yanılgılarımı,kırdıklarımı ve beni kıranları..
Üzerini örtemediğim tüm utançlarımı,unutamadığım hatalarımı ve korkularımı.
Yarım kalmışlıklarımı,hayal kırıklıklarımı.Söylemek için çıldırırken sustuklarımı.
Hepsini içimdeki karanlık hücreye sakladım.
Bir gün aniden gelip içimde kanayan bir yara açanı,derdime dert katanları,dost görünüp düşman olanları.
Paylaştıklarımı ya da paylaşamadıklarımı.Acılardan arta kalanlarımı.
Kırık dökük hayatımı,aşk sandıklarımı..
Artık kırpıntıları kalmış zamanımı,hatta ay ışığımı ve yıldızlarımı..
Ayrılık anlarımı,acı vedalarımı..
Hep bu hücreye attım,tabularımı..
Gece karanlığında gözlerimin asıldığı tavanı.Boşuna harcadığım sabrımı.Beni terk etmiş uykularımı.
İçimde umutsuz bir aşkın iflah olmayan ilaçlanmamış yaralarını.Aldanmalarımı,gözyaşlarımı.Yazdıklarımla yazamadıklarımı.Ayaklarıma dolanmış prangalarımı.
Hiç kimse dokunmasın hücremin kapılarına..Onlar kapalı kalsın ebediyen.
Kilitleri paslansın..Unutulsun..
Dost bildiklerim..Sevgilim dediğim..
Şimdi yalnız kalmak istiyorum.Bu hücrenin en son mahkumuyum...
Ve son gardiyanı..