Huban Asena Özkan: Hayatı, Biyografisi, ...

Ben kimim;
Aslında sayıların, yılların hiç önemi yoktur ama geleneksel olmuş özgeçmişi tarihlerle yazmak. 1978 yılında Kahramanmaraş’ta dünyaya gözlerimi açtım.1,5 yaşında Adana’ya yerleşip Adana kültürü ile büyüdüm ve öğrenim hayatım boyunca Adana’da kaldım. Adana kültürü ile büyüdüğüm için kendimi Adanalı olarak ifade ettim ve ben bir Adana kızıyım. Yazmaya olan tutkum ilkokul döneminde annemin şiir okumaya teşviki ile başladı. İlkokulda bütün özel günlerde şiir okuyanlar arasında ilk sırada ben vardım. Bu maceram daha sonra yazmaya dönüştü. Kalem tutmayı öğrenmemle birlikte günlük tutmaya da başladım. İlk şiirimi lisede okul duvarına yazmıştım. Tabi şimdi hatırlamıyorum bile ne yazdığımı. Günlük tutmak şiire, edebiyata ve sanata eğilimimi artırdı. 17 yaşında yerel bir radyoda Djlik yapmaya başladım. Radyonun büyülü dünyası beni çok etkilemişti ve bu yönde hayaller kurmaya başladım. Bu hayaller sonrasında beni televizyon dünyası ile tanıştırdı. Adana’da yerel bir televizyon kanalında şiir programı yapmaya başladım. Evlendikten sonra şiire ve yazmaya bir süre ara verdim. Fakat bu hasret fazla uzun sürmedi. 2000’li yıllarda Kahramanmaraş Aksu TV de asistanlık ve Program sunuculuğuna yeniden başladım. Bunun yanı sıra Kahramanmaraş’ın yerel bir gazetesinde Genel Müdürlük görevini üstlendim. Şehir değişikliği sebebi ile tekrar memleketim Adana’ya döndüm ve Adana TV de çalışmaya başladım. Şiir programları yapmak benim için Edebiyat dünyasına açılan kapı oldu. Şiire olan aşkım biraz daha arttı bu sayede. Yazmak benim için kendimi ifade etme biçimi. Kalem ve kağıtsız bir hayat düşünemiyorum. Duygularımın mürekkep aracılığı ile sayfalara dökülmesi ayrı bir haz veriyor. Hali hazırda bir internet radyosunda Kalem İzi isimli programı yapıyorum ve şu anda sahnelenmek üzere olan bir çocuk oyununda başrol karakterini canlandırıyorum. Kendimi tam anlamıyla bir sanat kadını olarak ifade ediyor geri kalan yaşamım süresince kariyerimi Tiyatro, Radyo ve Edebiyat alanında tamamlamak istiyorum.

Eserleri

KÜL VE ÇIĞLIK

Gözlerim doldu taş oldu
''Ağlamak yasak! '' dediler,
Çakıl taşına döndü damlalar, birikti boğazımda
Yutkunamadım, tüküremedim…

Sırtıma yükledikleri bir ölünün sandukası,
İçinde çürüyen çocukluğumun oyuncağı,
"Neden böyle surat asıyorsun?" diye sordular,
Güldüm dudaklarımda kırık bir ayna,
"Hiç…" dedim, toz oldu, uçtu!

Geceleri, rüyalarım bir mezarlık bekçisi
Kovalıyor beni fakat ölüler değil,
Geçmişimin gölgeleri…
Uyandığımda, yastığım ıslak değil,
Gördüğüm kül sönmemiş, bir yangının armağanı.

Kaçtım, bir nehir gibi aktım,
Ama dönemeçlerde
Hep çakıl taşları, paslı bir kilit,
Bir çocuk ağlaması
''Uzaklaş'' diye bağırdım
Dağlar yankılandı "Kal!"

Yeni hayatım, bir anka kuşunun kanadı
Yakmaya çalıştılar ''Külkedisi ol!" diye.
"Neden titriyorsun?" dediler,
Islık çaldım içimdeki fırtınayı susturmak için,
"Rüzgâr," dedim, "camları sallıyor…"

Çaresizlik, bir kuyunun dibinde
Bağırıyorum, yankım bile dönmüyor.
Ellerim duvarları tırmalıyor tırnaklarım kırılıyor,
Kanım duvara çizdiğim bir harita
Çıkış yok!

İçine kapanmış suskunluğun sokaklarında yürüyorum
Göğsümde çürük bir elma,
İçi kurtlu, dışı kırmızı.
"İyi misin?" diye tekrar sordular,
Sıktım dişlerimi dilim kanadı
"İyiyim!"

Şimdi, bir aynanın karşısında
Suratım düşüyor, tutamıyorum.
"Yeter!" diyorum, "Yeter!"
Ayna kırılıyor sesimin yankısında
Her parçada bir başka ben
Biri ağlıyor,
Biri gülüyor,
Biri ölüyor…

Maskem düştügünde
Altında bir çocuk vardı,
Sırtında küller,
Avucunda bir kıvılcım.
Rüzgâr üflüyor,
Ama o,
Yumruğunu sıkıp
Küllerin ortasında bir ateş yaktı
Yalnızlığımı ısıtan, geçmişi yakan…


Huban Asena Özkan.