Hoyrat Bir Masaldır Yalnızlık

Kayıp güneşlere yürüyor çocuklar
Heybede otlu peynir ve yufka
Uzak gölgeliklerin sırtında terli kuşlar
Dilde susamış hançerin yarası

Gurbetin hüznüne sarınmış kadın
İçinde üşümüş mevsimin aşkları
Göğsünün boşluğunda derin sızılar
Gecikmiş trenler geçiyor saçlarından

Umarsız bir bulutun gövdesinde adam
Yitik düşünüşler ekiyor her gece ruhuna
Işıklar yağıyor aşkı yazdıkça saçlarına
Sevinin tohumunu serpiyor bozkırlara

Derinliğini yitirmiş nicedir deli nehirler
Firari ışıkları süpürüyor hışımla rüzgâr
Düşlerin avuç içlerinde üşüyor bulut
Yalnızlığın raksıyla yağıyor yağmurlar