Hovarda Şiiri - Toygar Uludüz

Sen bana erkendin, ben sana geç
Bitecek bu ızdırap, sonlanacak er ya da geç
Ya alnına kondurduğum bir veda busesiyle
Ya da içimizdeki çocuğun neşeli sesiyle

Her şeyi gördüm, açık gözümün perdesi
Bana her gün, sanki gittiğin o pazartesi
Öğreniyorum seni, yok ki ertesi
Bırak da göstereyim sana prensesi

Ben delik deşiğim, kurşunlar senindir
Bu kez süründüren değil gözlerin
İnanmıştım, bu su sandığımdan derindir
Endamını yitirmiş, korkakça sevmelerin

Vakit bol değil fazlasıyla tükeniyor
Dur da bi bana bak, sensizlik ruhu kemiriyor
Benim hatalarımı öderim ben ödüyorum
Benden gitme diye, içimde seni öldürüyorum

Sanma değil aklımda halin hatrın
Sadece susmayı öğreniyorum
Boğmuyorum kimseyi artık rahatım
Senin için, beni istemeni istemiyorum.

Git, en bensiz olduğun yerlere
İnsanlara, yokuşlara ve güzel günlere
Bendeki yerin çok güzeldi, özleme sakın
Bendeki yerini hatırlamayacağın yerlere git

Çünkü bilirim bazen şaşar dengen belki özlersin
Sakın özleme, ben vebanın mucidiyim
Seni üzen, sana çelme takan
Ben içindeki şeytanın iç sesiyim

Gecelerin güzel geçsin, mümkünse yalnız değil
Ben pes etmedim ama güzel yenildim
Görsen kolaydı da görmen mümkün değil
Ben sensizken sana gelen yollar inşa ettim

Narin vücudun, sırtımda bir ceset şimdi
Aklıma kazınan geceler, çığlık gibi nefeslerin
.
.