Hoşgeldin kadınım Şiiri - Mehmet Akif Han

Hoşgeldin kadınım
Yokluğunda
Buralar hep kar, kış
Gökyüzü hep gri
Gün karanlık
Ve hep karamsarlık

Hoşgeldin kadınım
Yokluğun
Yokluk içinde
İkinci bir yokluk
Uzaklıklar içinde
Bilinmez bir uzaklık
Ve zaman
Yolunu kaybetmiş
Duygu yükü Karavan

Hoşgeldin kadınım
Yokluğunda
Yokluğun
Elleri kocaman
İriyarı, kıllı
Çirkin bir gardiyan
Dayak atmaktan zevk alan
her gece yarısı
Bunlardan onlarcası
Basar yattığın hücreyi
Sen daha gözlerini açmadan
Yere fırlatılırsın
Tekmeler sopalar
Ve sövmeler
Çeker giderler sonra
Ve işin en komiği
Beş dakika sonra
Uzaktan duyarsın seslerini
Sanki dünyanın en doğal işini
Yapmışlar gibi
Havadan sudan konuşurlar
Gülüşürler
Ve en zoruna gideni
Hiç kimseye anlatamazsın derdini
Bir bilgiçlik edasıyla söylerler
Ee hamama giren terler

Hoşgeldin kadınım
Tesadüf belki
Geldiğin günden beri
Bir bahar havası
Günlük güneşlik
Gökyüzü masmavi
Ve bir çift saka kuşu
Ev belledi
Balkondaki saksıyı
Kıpır kıpırlar
Ve neşeyle şakıyorlar

Hoşgeldin kadınım
Bilirim
Umudun koynunda
Düşlere dalmak
Dünyada en güzel şeylerden biri
Sonra dans etmek
Sonra gülmesi sana
Ve oturup
Büyümesini izlemek

Hoşgeldin kadınım
Bu yolculuk iyi gelmiş sana belli
Daha bir güzelleşmişin sanki
Daha bir alımlı
Daha bir dişi
Ya da ne bilim
Seni çok özledim
Ondan belki