Hoşgeldin düet şiiri Şiiri - Poyraz Can

Adam:

Hoşgeldin kadınım…
Ruhumun soğuk odalarına güneşle girdin.
Bütün duvarlar kendiliğinden çöktü senden sonra,
ve ben bir şehir yıkıntısının
tam ortasında seni bekliyormuşum meğer.

Aylarca konuşmamış aynalarla
ilk kez senin gözlerinde konuştum.
Sessizlik bile adını öğrenmek istedi…
Ve ben dudaklarıma senin tenini ezberlettim.
Artık hiçbir cümleye gerek kalmadı.

Kadın:

Hoşgeldin adam…
Kalbimin yorgun limanına demir atan son gemi,
rüzgârına razı oldum,
sularını içtim senin.

İçimde kırılmış aynalar vardı,
kendime bile bakamazdım,
ama sen,
parmak uçlarınla
kırıklarımı haritaya çevirdin.

Gözlerinde ıslanan o deli karanlık,
beni saklayan en güvenli geceydi.

Adam:

Hoşgeldin kadınım…
Yalanlarla dolu bir çağda
gerçeğin kendisi gibi durdun karşımda.
Ben sana bakarken
bütün zaman kavramları dağıldı.
Sanki çocukken düşüp dizini kanatmış bir adamdım
ve sen
bana yara bandından çok daha fazlasıydın.

Nefesinle sabahları tamir ettin,
dokunuşlarınla ömrümü yeniden dizdin.
Sen geldiğinde
ben eksik değil, eksiksiz hissettim.

Kadın:

Hoşgeldin adam…
Kırılmış sözcüklerimin yerine
susarak anlattığın ömrü sevdim.

Ben senden önce sevilmemişim.
Adımı sadece kimlikte duymuşum.
Ama sen bana “kadınım” dedin ya,
işte o an
dünya yeniden kurulmuş gibi oldu içimde.

Seninle göz göze gelmek,
bütün şehirlerin ışığını aynı anda görmekti.
Ve ben ilk kez
bir bakışta yerleştim birine.

Adam:

Hoşgeldin kadınım…
Ben seni beklemiyordum,
ama sen hep gecikmiş bir mucize gibi geldin.

Bir ömrün acısını
bir cümlede unutturdun:
"Ben buradayım..."

O andan sonra
her şey seninle tanımlandı.
Kalp: Sen.
Zaman: Sen.
Nefes: Sen.

Ve ben artık yaşamakla değil,
seninle yaşamakla meşgulüm.

Kadın:

Hoşgeldin adam…
Birlikte yürüdüğümüz o yollarda
ben artık iz bırakmıyorum,
çünkü sen
her adımımı ezberledin.

Artık susmalarım bile seninle dolu.
Gözümün daldığı her yerde
senin siluetin,
bir çiçek gibi açıyor.

Ve bil ki,
seninle tanıştığım günden sonra
ben başka hiçbir adama "hoşgeldin" diyemedim.

( Adam ve kadın beraber okur)

Hoşgeldin…
Biz artık iki ayrı cümle değiliz.
Biz,
aynı şiirin iki dizesi,
aynı kalbin iki çarpıntısıyız.

Sen bana geldin,
ben sana vardım.
Ve dünya,
biz “hoşgeldin” dediğimiz anda
yeniden yazıldı.