Hoşgeldin... Şiiri - Mekan Atac

Duvarda sessizce, hüzün dolu ve isteksizce ilerleyen odamın saati.
Yalnızlık rolünü oynayan, her defasında bunu yüzüme vuran, suratsızca parlayan tavandaki ışığım.
Başımda dikilip hüngür, hüngür ağlayan kapım, pencerem...
Bu günlerde huysuz duran masam, sandalyem...
Ve üşüyen ceketim...

Gök yüzünden düşüp, nereyi sormak için bana geldin.
Yalnızlığımı yüzüme, yüzüme vuran; camlarımı kamçılayan yağmur.
Kulaklarımı sağır eden çığlıkların ve yastığıma düşen intiharların...
Beni boğuyor...
Yeniden yaşattırdı beni..
Bir varoluş sanki...

Sonra gülüşü düştü odaya.
Ardından yalnızlığı kapladı her yanı. Yalnızlığıma yol açın yer verin ıslak duvarlar...
Geç otur sohpetin derin...
Sarıl bana, Gölgen düşsün odaya...
Büyük bir isteksizce "Hoş geldin...."