Hoşçakal Anne Şiiri - Orhan Samih Güllük

Hoşçakal Anne

o bir mehmetçikti
zaho kampında esir şimdi
murat onbaşıydı o
o şimdi barut ğışam
onun yüreklere gönderdiği
bir acı ağıttı bu

oşimdi sürgünde
o şimdi esaretin pençesinde
uyuşturulmüş bedeniyle kan kusuyor mehmetçiğe

çaresizliğin ve ümitsizliğin kollarında yapa yalnız
mehtabı bir namlunun ucunda
teskeresi mayın tarlasında

bir gece yarısı baskın yedik
üç şehit ve ben
zaho kampında esirim şimdi

anne sana bunu bütün güzelliklerin bittiği
her yanı mayınlarla dolu
zaho kampından yazıyorum
ben o bildiğin aslan yürekli çatık kaşlı
deli muratın değilim artık
bir yanım yok
kulağım kesik yüreğim delik
ismim ğışam barut ğışam

kıramadım zincirlerini feleğin
aklıma gelmeyenler geldi başıma
bu böyle olmamalıy dı biliyorum
elimde teskereyle elimde bir deste gülle
kapını çalmayı ne çok isterdim
yaylalarda çayırlarda gezmeyi
ne çok isterdim

ama boş benimki hayelden öte
benimki boş bir hikaye

anne sana bu son satırları
zaho kampı nın yamacından
bir taşın kovuğundan yazıyorum
uyturam kalemim kanım mürekkebim
gözyaşım bir nehir feryadım feryadım anne

yüreğimi gönderiyorum sana
dokun uzaktan gözyaşlarıma dokun duygularıma

ayaklarım yaz güneşi nin yaktığı
nasırlarla dolu
bedenim işkence yaralarıy la
delik deşik
bu gün günlerden ne aylardan hangisi
bilmiyorum
kaç ay oldu ayrılalı
yüzünü görmeyeli kaç ay oldu

bak bu günde karardı hava akşam oldu

hoşçakal anne hoşçakal anne

orhan samih güllük