Hoşçakal Şiiri - Hakan Baş

Çekip giden hep ben oldum,
Kendimi; dağlara, denizlere ve katran karası sarılmış gecelere vurdum.
Bir yanı ezilmiş,
Ve her su alışında biraz daha batan tekne gibiydi yüreğim.
Oysa demir attığımız bu limandan,
Kaç kaçak sevda uğurlamıştık azgın dalgalardan.
Artık bende bittim.
Gitmez dediğim yüreğim, son demini yaşarken yosun tutmuş sahillerde,
Karanlıkta koşan bir tavşanın,
Gözünün ferine vurulan ışık gibi hissetmiyordum deniz fenerini bile.
Ya da karaya oturmuş,
Tersanesine hasret gemi gibi,
Kendi yarama merhem olamıyordum bende.
Sen akvaryum koyunun denizkızı.
Sen en masum düşlerimin koynunda,
Geceleri inim inim inleyen,
Hastasına bir yudum suyu çok gören,
Gönül hırsızı.
Elbet senin koyuna da demir atar bir gün yalnızlık,
Elbet senide vurur bir balıkçı zıpkını kalbinin tam kökünden,
Sende uğraşırsın elbet boyunu aşan dev dalgalarla.
Ve o tek gözlü deniz askerleri,
Senide alır esir,
Tüketirler ne varsa elinde avucunda.
Artık bende bittim.
Gitmez dediğim yüreğim, çoktan demir almıştı aydınlık sabahlara.
Bilmem nereye varır bu tuzlu hasretin sonu,
Ben gidiyorum,
Elimde pusulam, bir de yalnızlığım,
Güneye senin olmadığın sahillere,
Hoşça kal…
***Hakan Baş***
21.01.2013
02.05