Hoşçakal Şiiri - Özlem Şahin

Sana buradan son bir mektup yazıyorum
Beni bilir, beni tanırsın.
Zorda kalmasam, yazmazdım bu intihar mektubunu.
Gecenin sessizliğinde
hançer olup yüreğime saplanmana,
Uykuya daldığımda
hücreme gelmene dayanamaz oldum.
Bu gelip gitmelerinde,
Seni de hapsederler diye korkuyorum.
Gelme gecelerime,
Girme hücreme,
Seni de kirletmesinler.
Sevdamıza leke sürmesinler diye intihar ediyorum.
Yok artık hücrede nem kokan geceler, yok.
Ey gecelere ışık saçan sevgili;
Geride el değmemiş ve kirlenmemiş bir sevda var.
Bu bedenin yaşamasına son veriyorum.
Sen hücreme gelmeden önce,
Hücremin tavanına
sevdamızı urgan yapıp, dokuz düğüm attım.
Kendimi sevda urganıyla asıyorum.
Gelme bu hücrelere,
Seni da mahkum sayarlar,
Üstüne kilit vururlar.
Nem kokan bu taş duvarlar seni de çürütür.
Hasret hücreyi delse de, nemi atamaz çürürsün.
İşte bunun için intihar ediyorum.
Yılların hasretliğiyle
Sevdamdan ördüğüm urganla
Kendimi hücremin tavanına asıyorum.
Hoşçakal hücreme ışık saçan son kibrit çöpü
Hoşçakal duvarları tırmalarken kırılan tırnak
Hoşçakal nemden çürüyüp, kafamdan dökülen saç
Hoşçakal damarlarımdan akan kanla yazdığım son mektup,
Hoşçakal intihar mektubuyla sevgiliye ulaşan iki damla gözyaşı
Hoşçakal içinden ruhu çıkmış beden.
Hoşçakal nemli hücre, hoşçakal.