Hoş geldin Huzur Şiiri - Belgin Yazar

Kafası allak bullaktı,
Dönüp duruyordu evin içinde,
Sanki kafasındaki düşüncelerden kaçmak ister gibi.
Balkona çıktı,
Kasvetli ama güzel bir yağmur havası vardı.
Sevmişti her zaman yağmurlu,
Puslu havaları.
Belki de hayatı da çoğunlukla böyle olduğu için, kim bilir…

Dün gece bir karar vermiş,
Hayatında var mı yok mu belli olmayan,
Ne tam hayatında olan,
Ne de hayatından çıkan adamı tamamen çıkarmıştı hayatından.

Belki de geç alınmış bir karardı bu,
Yoruyordu bu beraberlik.
Kendini hep kapı önünde hissetmişti bu beraberlikte.
Ne zaman içeri girmeye kalksa,
Adam dışarıda bırakıyordu onu.
Ne zaman sevgiden söz etse,
Duvara tosluyordu adamın yüreğinde.

Sebebini anlamaya çalışmıştı hep.
İstemese tam gönderir, diye düşünmüştü.
Peki ama
Madem istiyordu da neden hissettiremiyordu bunu kadına.
Garip bir durumdu vesselam.

Ne zaman yüreği ve beyni çatışmaya girse,
Ne zaman içinde bir soğukluk,
Bir boşluk hissetse,
Yaşadığı her ne ise bir terslik var demekti.
Hep böyle olmuştu kadın için.
Ve uzaklaşmıştı yaşadıklarından, yaşadığından.

Dün gece de öyle olmuştu.
Büyük bir savaş yaşamıştı içinde.
Birkaç gün önce başlamış olan savaş,
Dün sonuçlanmıştı işte.
Genelde yüreği ister beyni hayır, derdi.
Ama bu kez yüreği hayır, demişti.
Hayır… Olmaz bu iş.
“Yol yakınken,
Daha fazla beni yıpratmadan vazgeç”
Diye, bağırmıştı adeta…
Beyni de direnememişti bu sefer.

Olmamıştı bir türlü,
Emeğinin karşılığını alamamıştı ki.
Sevdiği kadar sevildiğine inanamamıştı.

İnanmazdı kadın, sevmenin yeteceğine.
Sevgi karşılıklı olmalıydı.
İki yürekte beslenip büyümeliydi.
Aşk iki kişiliktir, dedi.
Her yürek sevmek sevilmek isterdi
Sevilmeden sevmenin yükünü,
Taşıtamazdı daha fazla yüreğine…

Adam da kolaylaştırmıştı bu kararı almasını.
Hele de son günlerde…
İyice ulaşamaz olmuştu adama.
Söylediklerine inanmıyor,
Gülüp geçiyordu adam.
Hiç hak etmediğini düşündüğü davranışlar yapmış,
Kadına değer vermez bir hale bürünmüştü…
Anlamaya çalışmış,
Adamı haklı çıkaracak sebepler aramıştı.
Sonra vazgeçmiş,
Seven erkek davranışı değil bunlar,
Demişti…

İçi rahattı kadının,
Üzerine düşenleri yaptığına inanıyordu.
Gerçi, o adam seni seviyor diyenler vardı,
Başkaları değil kendi inanmalıydı bu sevgiye.
Yüreğini doldurmalıydı adam sevgisiyle.
Kadına düşmemeliydi o yüreği,
Adamı iyi gösterecek davranışları,
Sözleri bulmaya çalışarak doldurmak…

Yok, dedi kafasını sallayarak yok…
Yıllar önce kendine bir söz vermişti.
Kimsenin onu mutsuz etmesine izin vermeyecekti.
Kimseye bu hakkı vermeyecekti.
Kendine ihanet edemez,
Sözünden dönemezdi…

Yaşadığı beraberliklerde kendine düşeni yapardı her zaman.
Ve bittiğinde de içi rahat olur,
Arkasına bakmazdı bir daha.
Acabalar doldurmazdı kafasını hiçbir zaman.

Bu seferde öyle olmuş,
Yapması gerekenleri yapmış,
Söylemesi gerekenleri söylemiş,
Yüreğiyle sevmiş,
Sevgisini savunmuştu dosta düşmana.
Adamı evine, yüreğine, ailesine almıştı.
Peki, ne yapmıştı adam,
Değerini bilmiş miydi bunların.
Hayır, dedi içi acıyarak.
Ne ona harcanan emeklerin,
Ne de kadının değerini bilememişti.

Belki de hep ve herkes tarafından böyle sevileceğini sanmıştı,
Kim bilir…
Canı sağ olsun, dedi kadın.
Hiçbir sevdiğinin arkasından kötü konuşmamıştı.
Bir zamanlar yüreğine aldığı insanları kötülemek,
Kendi yüreğini kötülemek gibi gelirdi.
Canı sağ olsun,
Mutlu olsun,
Sevilsin ama sevsin de, diye diledi.

Bende bittin sevdiğim,
Dilerim başka yürekler yer bulursun kendine.
Bana ulaşmanı,
Beni mutsuz etmeni sağlayan ne ya da kimse,
Dilerim onlarla mutlu olursun…
Yolun açık ve gönlünce olsun.

Derin bir nefes aldı kadın,
“En kötü karar karasızlıktan iyidir” dedi.
Uzun bir aradan sonra yeniden kendini bulmuştu.
Olmayacak duaya âmin demekten vazgeçmişti.
Artık barışmıştı yüreği ve beyniyle.
Yeni denizlere yelken açabilmesi için,
Zaman gerekliydi ama
Yapacak, başaracaktı bunu.
Kendine mutlu olma fırsatı verecek,
Deneyecekti…

Aynaya baktı ve
Hoş geldin, dedi kendine.
Yeni günler var önünde,
Sen başarırsın, dedi ve güldü…
Evet, önünde yaşanması gereken bir hayat vardı,
Ve onu yaşayacak da bir kadın…

07.03.2010