Hoş Çaba Şiiri - Ahmet Yusuf Yılmaz

Hiç böyle hissedildi mi?
Hissedilmedi bu kadar özgün bir korku...
Hissedilmedi bu kadar yorgun bir çaba,
Ve aslında yıllardan beri işe yaramaz olduğu.
Hissedilmedi unutulmayacak sevinçlerin,
Aslında bu kadar unutulası olduğu.

Hiç kimse de çıkıp demedi;
"Çok mutluyuz, kahrolmaya programlanıyoruz!"
Ama bu mutluluk sahi olamazdı,
Yine çıkıp da bir bit yeniği aranmadı...
Öylesine aldanılası bir mutluluk...
Ne tatlı aldanıştı...

Sesimiz, soluğumuz şefkat yetmezliği yaşıyor...
Merhametsiz birine dönüştük galiba dostum;
Kalbimiz her titrediğinde,
Tek bir harf dile gelse de orada,
Merhametsiz kalbi kim n'apsın?
Şefkatsiz sese kim tahammül etsin?
Hissedilmedi hiçbir zaman,
Bu sesin bu kadar sevilmediği bir zaman;
Sözlerine rağmen...

Ve özlemek de hoş çaba...
Her ne kadar inanılmaz olsa da...
İspatlanamaz...
O yüzden inanılmaz ya hiç...

Bu haldeyken varlık yokluk bir...
Gitmek en makulü,
Kalmak gaflet,
Hiçbiri de gerektirmiyor herhangi bir cesaret...
Özleyeceğim,
Hem de ışıklar içinde özleyeceğim...
Öyle bir aydınlık vuracak ki pencerene,
Tüm karanlıkları cehennemin dibine göndereceğim...
İnanma!
Cayır cayır yalan söylüyorum.
Şefkatsizlik ve merhametsizlik ateşinin tesiri dense gerek buna...
İnanılacak sözler değil bu sesten ve kalpten çıkanlar...
Öyle ya...

Ne denir?...
Pek hoş ağlanır bu söze...
Gitmek güzel,
Ve özlemek de hoş çaba...
Bu da fena olmayan bir final...
Gitmek kolay, seçemem bunu...
Ama özlemek var ya,
Pek hoş çaba...