Hoş Buldum Şiiri - Hatice Güzen

Anılarım yankı yapardı buralarda,
güneşsiz günlerin bıraktığı iz gibi.
Ama şimdi, saklı bir cennet,
Yeşilin ve mavinin kucakladığı.

Bir kahve yaptım,
oturdum denize karşı.
Doğa fısıldadı:
Hoş geldin.

Hırçın dalgalar derinlere sığındı,
kar, dağlara sessizce çekildi.
Güneşin sarhoş ışıkları
her şeyi sarıyor,
sis var, yok; masalların içinde…

Ve ben, geri dönüp baktım,
yıldızlar, karanlıkta kaybolan
eski hatıralar gibi—
bekleyişlerin ördüğü hüzünle.
Onu sevdim,
o da beni hep olduğu gibi.

Doğa, özlemini fısıldıyor,
çok sevmiş, özlemiş beni.
Minik kuşlar, zamanın
sessiz şarkısını söylüyor,
anladım ben sizi…
Hoş buldum.

Bir zamanlar avuçlarımla
düşlediğim yıldızlar,
artık gökyüzünde yerinde.
Beni bekleyen yıldızlar,
geceyi aydınlatıyor.

Doğa, eski dostum,
bunu unutmazsın.
Ve ben, onlarla birlikteyim.

Hatice GÜZEN