Horozum Şiiri - Mehmet Halil

Gece ile gündüzü bölen horozum,
Yüzyıllarca, insanları uyandırdın.
Güzel sesin, tüylerin, kuyruğunla,
‘’Bekçi Murtaza’’ yı kıskandırdın.

senden erken davrandılar onlar da
Zamanı ikiye bölmeye başladılar…
Anayasa… Muhtıra…. Darbe…
Güzel ötüyoruz diye; anırdılar.

Güzel sesli horuzum benim,
kıskananlar, sana benzemeye çalıştılar.
Buna, çok uğraştılar; ben şahidim,
Ama, bir türlü başaramadılar.

Şimdi, kendilerine benzetmek için,
Özel eğitim veriyorlar sana,
Döğüşmen için mahmuzlarını bileyip,
Sokuyorlar seni illegal hayatlarına.

Güzel horozum, müjdecim benim,
dışı gibi değil onların içi, baştan sona kir.
Mahmuzlarını, düşmanlık öğretenin,
Kana susamış, kızıl gözlerine geçir.