Horozum Şiiri - Nermin Aydın

Yağmurlu bir akşam üstüydü, son kez buluşmuştuk seninle. Seninle beraber gitmiştim geldiğin yola, sen geri dönerken. Bitmesini istemediğim yola kısacık beraberliğimizin bütün anılarını sığdırmıştık. Ararım demiştin, ağlıyordum sen görmeyesin diye, kaldıramıyordum başımı. Bana sarılışında anladım, bu ayrılığa dayanmıyordu kalbim, görüşürüz diyordun, ama yol bitti gidiyordun. Bir an herkesi sen gördüm gidişinin ardından. Herkese sen diye seslenmek istedim, ama sustum. Günlerce yollarını gözledim, her sabah beni uykularımdan uyandıran, horozum bilsen seni nasıl özledim. Şimdi bana, sen üzme kendini, sabırlar umutla yücelsin, sen her zorluğu yendin, bunuda yenersin, diyorsun. Nasıl bitanem sensiz olamıyorum ben kirpi miyim, hem sevilmek istiyorum hemde sevene batıyorum? Söylenmeyen söyliyemediğim sözler, demir balyalar gibi çöküyor yüreğime. Bir anlatabilsem sana söylemek istediklerimi, ah bir döksem içimi rahatlasam, bitecek bir gün diyorum, bitecek ve yine susuyorum. İçim bir yanardağ olmuş,ha patladı ha patlayacak, ortalığı yakacak, olmaz diye volkanlar fışkırıyor içimden, olmaz, sadece sen yan, sen yan yan da dayan. Sitemler etme gitti diye, sen sev, sen özle, o seni sevmese bile. Alev alev yansan da, içindeki o sevdayı yaşat. Her ne pahasına olursa olsun, içindeki o tohumu gözyaşlarınla yeşert. Bitecektir herşey bir gün, bitecek gamlar bitecek hasret. Anla artık, anla ne olur, gün gelir, ne gam kalır ne kasvet.

Nermin Aydın
12/19/2007