Hızır’ın Atını İzleyen Bulut

Simferopol kızları sümbülden damıtık su;
Baktıkça hârelenir gözlerinin buğusu…

Nazmı zor bir râyiha mekânı kamçılıyor,
Harfleri öteleyen yeniden diriliş bu.

Gözyaşı Çeşmesi’nden su içen güvercinler
Birbirini esenler: hû! hû! sevgilim, hû, hû!

Hansaray’da gezerken şaşırdım pusulayı,
Asıldım hayallere, kaçtı vaktin uykusu.

Vakit ki buralarda bâkireler âyini,
Sanki gönül yoluma kurulmuş bin bir pusu.

Kalem kokuyu aldı,”deh! ” desem şahlanacak,
Dizginleri bırakmaz dil’in beyaz nâmusu.

Bakışlar konuşurken aracıya gerek yok,
Âşıkların lisanı yoksul koyar kâmusu.

Rengin ritmi gözdedir, gerçek ışık özdedir
Acıyı tadan bilir, sevgi ise bengi-su.

Çok tel örgüler aştık, menzile ne kaldı ki?
Şair bir bulutum ben, çizginin en doğrusu.