Ne insanlar gördüm ölmek için can atıyor
O canı biliyorum ancak yaratan bize veriyor
Canı almak değil vermek daha çok korkutuyor
Bütün bu şartları bizler değil kuralları,o koyuyor
Ankara tıp'da bir hasta geldi yanımdaki odaya
İki refakatçı ile birlikte bakıyorlar yatan hastaya
Hasta sabaha dek inliyor ah..ah..etrafında torbalarla
Ölmesini bekliyorlar ama bir türlü ölemiyor ya
Böbrek yok,bağırsaklar alınmış sadece bir nefes
Onlar içinde torba takılmış ağzında oksijenli kafes
Anneme soruyordum korkuyormusun ölmekten
O da ölmekten değil korkum can verirken çekmekten
Anlıyamamıştım anneciğimin ne demek istediğini
Buralar da yaşadım onun korkuyla hissettiğini
Allah'ım bu bedenimi ve ölürken vereceğim nefesi
Şimdiden hisseder oldum boğazımdan çıkacak sesi
01.02.2008
Bahattin Tonbul
Kayıt Tarihi : 1.2.2008 14:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
ankara tıpda yatarken yanımıza gelen antalya gazipaşadan bir hastanın bağırsakları alınmış ölümünün son anlarını yaşarken hiç ölümü düşünmeyen karşı komşum hanefi,benim eşim ve yine yan komşum hiç evlenmemiş bir bayan vefaat etti o hala yaşıyır. bizden üçgün sonrada o vefaat etmiş öğrendim
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!