Hışırtı Şiiri - Erhan Topkaya

Öyle maviydi ki gözlerin
Gökyüzü utanırdı
Denizler kıskanırdı yeşile çalan maviliğini
Gülüşün kurumuş bir dalda hayat bulurdu her vakit
Bir tebessüm alırdı yüzümü seni görünce
Seni görünce dilim düğümlenir gözlerim konuşurdu
İçimde özgür kalmış kuşların kanat çırpışını hissederdim
Ya da müebbet yemiş bir mahkûmun hürriyetini
Severdim sen sevmesen de
Gün çalınca beklerdim sen hiç gelmesen de
Yine sancıdan kıvrılmama şahit olamadın
Yığıldım oracıkta kaldım
Dünde aynısı olmuştu bir önceki günde
Aslında şaşırmamalıydım
Ama konduramıyordum işte terk edilmeyi kendime
İster ahmaklık de ister aptallık ne dersen de
Şikâyetim yok kimseye
Şimdi mi?
Ne sen sor ne ben söyleyeyim
Ömrüm son demine gelmiş
Nefes alırken içimden gelen hışırtıyla uyanıyorum her sabah
Çocuksu oluyorum,
İki damla yaş düşerken yanaklarıma boynumu büküyorum
Ne kadar kabullensem de ölümü
Kabullenemiyorum işte sensizliğin zulmünü