Hırsız Çoban Şiiri - Enver Özdil

Mal sahibi çoban tuttu.
Yüz koyunu teslim etti.
Eşek, köpek, kebe verdi.
Emaneti sana dedi.

Sürüyü götürdü dağa.
Otlattı sütünü sağa.
Bir yıl çoban kalacaktı.
Onda bir hak alacaktı.
Yağmur, çamur, dere tepe,
Yaylım yeri hayli sapa.
Soğuk sıcak, gündüz gece,
Çözülür mü bu bilmece?

Bir ay kadar dağda gezdi.
Sonunda fikrini bozdu.
- Sürüyü niye güdeyim?
Ağama bir iş edeyim.

Çağırdı bir kel cambazı.
Alan da, veren de razı.

Hırsız çoban bilir işin.
Ucuz sattı, amma peşin.
Çoban döndü köye geri.
Sırtında artık bir deri.
Kurnazca gözden yaş döktü.
Ağa önünde diz çöktü.
- Anlatayım birer birer,
Dinle ağam bir karar ver.
Koca sürü telef oldu.
Sor ki başa neler geldi.

"Gök yarıldı, şimşek çaktı.
Yetmiş tanesinin ödü patladı.
Önden gitti baş toklu,
Arkasından beş toklu.
Dördünü verdim kasaba.
Onunu katma hesaba.
Altısı kavurma oldu.
Üçü hastalandı öldü.
Kurt kaptı birisini.
Alıp geldim derisini."

Deriyi attı önüne.
Sözü getirdi sonuna.Ağa, önünde tencere
Yoğurt yiyordu habire
Çobanın yalanı bitti.
Toplam sayı yüze yetti.
Ağa tencereyi kaptı.
Hiddetli bir hamle yaptı.
Kabı geçirdi başina
Bak şu Allah’ın işine.
Yüzü gözü yoğurt oldu.
Çoban aradığın buldu.
Yüzsüz, pişkin sırıtarak,
Pay çıkardı kırıtarak.
Ağaya döndü yüzünü.
Arsız söyledi sözünü:

- Hesabı düzgün verenin
Yüzü böyle ap ak olur.