Hiroşima Şiiri - Taylan Özgür Tekmil

Altı Ağustos’u bindokuzyüzkırkbeşin
İki çocuk,
biri kız biri oğlan
Tutuşmuşlar el ele gökyüzünü seyrediyorlar,
küçük bir evin cam kenarından
Saat sabahın sekizi
Bu sabah her zamankinden daha sakin,
Ne bomba sesleri geliyor uzaktan,
ne de makineli tüfek hışırtıları
Hava sıcak,
ve yalnızca bulutların arasında bir uçak
bir Amerikan uçağı süzülüyor gökyüzünde
arkasında dans eden çizgiler bırakarak

Altı Ağustos’u bindokuzyüzkırkbeşin
İki çocuk,
biri kız biri oğlan
Ayışığı gibi yanıyor çekik gözleri,
umudu yankılayan dört siyah göz
dört selam çakıyor,
aydınlığına güneşin
Barış görüşmeleri var diyorlar,
az kaldı, az kaldı çocuklar
silahlar bırakılacak
Sonra,
Sonra acılar sarılacak,
Ve el tutuşunda iki çocuğun, -iki sarı, iki çekik gözlü, biri kız biri oğlan-
dünya yeniden kurulacak
Damar damar yeşerecek toprak,
Cemre düşecek yüreklere
Ve yeniden dirilecek yaşam, bunca ölümün üzerine
Biri kız biri oğlan iki çocuk düşünürken bunları,
Saat sekizi on geçe
izliyorlar
gökyüzünde,
çizgiler bırakarak dans eden
bir Amerikan uçağını
Ne zamandır Hiroşima’da böylesine parlak görünmüyordu güneş,
ve gökyüzü böylesine berrak

Altı Ağustos’u bindokuzyüzkırkbeşin
İki çocuk,
biri kız biri oğlan
Bir büyük merakla seyrederlerken o Amerikan uçağını,
Ve aynı düşü kurarlarken bakışlarının derinliklerinde
Sekizi çeyrek geçede takılıp kaldı zaman
Ve iki çığlık çakılıp kaldı,
daha ağızlarından çıkmadan
Şimdi Hiroşima’da,
iki çocuk bakışıdır
gökyüzünde asılı duran

07.08.2005-İstanbul