Hırkam Arkadan Yırtık Şiiri - Süleyman Kaya

Ah
ah ki ah
öyle yorgun ki anlatamam
yüreğim artık sana danışayım
sönük gözlerimin içine bakayım
seken ayaklarım yürüdüğüm yollara nice kedere
üzerinizdeki hantallaşan ağrı bedene derbedere
kimin içindi bu yorgunluk
doğan güneşleri
batan ayları
kısa günlerin
uzun gecelerin
“hayat” dedikleri bu mu yani

vah
vah ki vah
daralmış bir boğaz
içi boş bir ağız
var olup da sallanan dişler
yarı yarıya seyrekleşen ak saçlar
dudaklarda ki yaralar uçuklar
kulaklar da hışş hışlar
çok nadir ses duyar
ve laçkalaşan eklemler
“az nefeslen, dur hele biraz dinlen…” der
“yaşam” dediğin bu mu yani

ooff
of ki oofff
her söz olmuş nahoş
iki elim de kalmış boş
yarı dazlak koca bir kafa
neyi neleri kaldırmadı rafa
anladım ki bu dünya bi vefa
sol elim yaptığın yapıverdiğin hizmetleri bir bir bi say
sağ elim sen de karaladığın defterlere karaladığın yazıyı
sert tatlı acı dilim kardeşim
çilekeş sözlüm aşk sırdaşım
“ömür “dediğin bu mu yani

oh
oh ki oh
sırtımdaki terli az öz benliğim hırkam arkadan yırtık
işte bu bana tek katık
yalnız O ebedi bırakıt
hırkam arkadan yırtık
sevilere hep en önden baktık
....... arkadan yırtık olan hırka bana bezden kefen taştan bir yastık
bir avuç toprak da ebedi örtüm olsun…

Süleyman KAYA
04.10.2006