Himmetinen Zimmete Şiiri - Seyfi Karaca

Ask diyormus ki..
Himmetinen zimmete
Beyaz duvarda sigortasiz yürüyen acik uclu cereyan kablolari gibidir
Dokununca intihar, calistirinca kül duman
Pazarcinin bos yogurt kabina
Önlük kesesine sigmayan bozuk ve ve tümlükleri doldurup yostugu yerden
Ayrilip sapan yollarla bugün cay simit fakiri
Yarin arsa milyoneri apartmanlara milyarder
Ufak ufak baslayip sonra birden bire herkesin en büyügüymüs gibisine
Sasirinca insani dünyayi pusulayi eksen ve evren
Ask diyormus ki
Kibir ve kaprise kapilinca insanin akli fikri cinnete bulanir döner, cikmaza catallasir
Yolsuz ipsiz devran düzen kafesinde can verir hayat
Üstün seckin her hakkin kullanim sahibi olduguna
Kendi kendini yüceltip taparak
Görsellik kabugunda hapseden tutsakliktan kurtulamayan
Gözü gönlü kararir, kovalayip alcaltip kücümsedigi herkesten ayaz buz
Kendini sogutur, bilardo tezgahina ve domino efektine azatliktan
Kirici
Ezici
Saldirgan
Acimasiz
bencil
Ve baskalarini alcaltirken kendini yüceltmenin rezil kepazeligini
Somurtup sirtaran herseyiyle ele verir
Gassalin kesip bictigi cepsiz cüzdansiz son giysiden insanligin üstüne yapisip kalan
Ve cözülmüs uckurlarindan kendini bosaltip döken insan yiginaginda hep geri vitese
Ilerisi sarampol
Ordan ötesi galu bela simsiyah ucurum
Zibara gebere birbirini yiyip bitirenler
Tüm dünya yükünü musallaya birakip gömülmelere haber gider
Ve cagri gelinceye kadar niceden
Meyhanelerde kül tablasinin hikayesine bulanik bogunuk dumanaltilik
Sorunca ancak bilmedigini hatirlayan mealden somuta öfkeynen hincinan
Ve ask diyormus ki himmetinen zimmete sevmeyi bilmedikleri gibi sevilmeyi de anlamazlar
Sürgünlügünü pazar eden ve penceresizligin kodesinde barinirlar
Kalin duvarli genis boslukta böylece meydana gelen vaziyetin
Ekip bicilen kin tohumlariyla
Ve zikkimindan zehrinden insan tarlalari

Mayis / 24