Hikmet Amca Şiiri - Azime Gürlek

karşı evde otururdu
ALLAH var iyi komşuydu
ömrünü verdi çalıştığı fabrikaya
fedakâr hikmet amca

her sabah aynı saatte çıkardı
zamanı hiç şaşırmazdı
geçen her yıl saçları ağardı
şakakları bir başka beyazdı
iyice çökmüştü son zamanlarda
zorla yürürdü yollarda
seneler canına tak etmişti
emekliliği çoktan hak etmişti

emekli oldu bir gün gözleri doluydu o gün
buruk bir acı duydu içinde
emekli kuyruğunda beklediği gün
çilesi bitmemişti garibin

yıllarca boğaz tokluğuna çalışmıştı
emekli kuyruğuna da alışmıştı
bu idi emeklinin kaderi yıllarca döktüğü alın teri
buna adalet mi denirdi

geride kaldı fabrika günleri
yorgun bedeni nasırlı elleri
bir şafak vakti feryat yükseldi evinden
kısa sürmüştü emekli günleri
ansızın yığılmıştı
bir ömür düşlediği hayalleriyle gömülmüştü