Hikmet Şiiri - Kasım Kobakçı

Kenarına iliştim, kırık masanın,
O yanım tenha, öteki viran.
Kimsesizliği takmışım koluma,
Amaçsızca.
Güneş solana dek,
Vakit dolana dek,
Gölgeni izledik,
Hikmetini sezmeden.
*
Dibine çöktüm, ulu çınarın,
Bu tarafım eksik, diğeri yaban.
Sessizliği doldurmuşum çantama,
Gayri ihtiyari.
Işıklar sönene dek,
Gece inene dek,
Hayalini kurduk,
Gerekçesiz.
*
Kıyısına tünedim, ıssız rıhtımın,
Bir kolum serbest, öbürü tutsak.
Hasreti bindirmişim sırtıma,
Farkında olmadan.
Gemiler gidene dek,
Sular durulana dek,
Sesini dinledik,
Manasını bulmadan.
*
Eşiğine yığıldım, tozlu merdivenin,
Şu yönüm ayaz, gerisi ateş.
Kederi çağırmışım yamacıma,
Düşünmeden.
Kuşlar göçene dek,
Mevsim geçene dek,
Kokunu özledik,
Kökenini sormadan.
*
Tepesine çıktım, rüzgarlı yokuşun,
Yanıbaşım uçurum, gerisi dağ.
Efkari sarmışım boynuma,
İradesizce.
Sisler çökene dek,
Bulutlar bitene dek,
Yüzünü aradık,
Sonucunu görmeden.
*
Köşesine sığındım, loş kahvenin,
O kısmım duvar, beriki cam.
Matemi katmışım aşıma,
Plansız.
Çaylar soğuyana dek,
Dükkan kapanana dek,
Sözünü andık,
Dayanağı olmadan.
*
Merkezinde kaldım, yaban tarlanın,
Bir cihetim hiçlik, ötesi darlık.
Yokluğu ekmişim toprağa,
Habersiz.
Yağmur yağana dek,
Ekinler bitene dek,
Bakışını gözledik,
Sebebine ermeden.
*
Kuytusuna sindim, eski durağın,
O omuzum açık, diğeri dolu.
Melankoliyi iliştirmişim yakama,
Tasarlamadan.
Otobüs gelene dek,
Yollar aşınana dek,
Adını sayıkladık,
Kaynağını çözmeden.
*
Zeminine uzandım, soğuk betonun,
Bu tarafım gölge, öteki ışık.
Hüzünle barışmışım rüyamda,
İstemsizce.
Ay batana dek,
Sabah olana dek,
Nefesini hissettik,
Aslını bilmeden.
*
Kıyısına vardım, sonsuz uçurumun,
Yan tarafım sema, aşağısı yer.
Ayrılığı tutmuşum elimde,
Seçim yapmadan.
Rüzgar dinene dek,
Ömür bitene dek,
Varlığını diledik,
Gerekçesini bulmadan.