Hikayemize Düşen Şiir

önce şiirini bitirdi
sonra aradığı kendini de alıp yanına
yavaşça yürüdü o parka
bilmediği bir kaç dize aklında
gece..
çocuklar daimi konuğu parkların:yoklar..
yalnızca bir kız,
oturuyor bankta dalmış..
kimbilir ne geçer yüreğinden
aşk mı acı mı yoksa
farklı halleri mi dünyanın..
farkında olmadan gülümsedi,
hangi düşü gerçek oldu hayalinde...bilinmez!
yanına gittim..
sordum nedir düşündüren?
korkarak baktı önce..sonra
o gülümseyişini ekleyip yüzüne
boşuna dedi öylesine
yapraklar kimin mevsiminden hatıra diye
düşünüyorum..
yaşadıklarım biten oyunlar anılar anlar
nedendi diye sorunca
ses vermiyor yüreğim..
susmasın dayanamam dedi kız,dinledim..
birden olurmuş hayaller beklenmeden
öyle bildim ben
hep böyle hep acı mı hayat gibi her güzel şey..
konuşamadım..
benim hikayemin konuğu mu evsahibi mi bilemedim..
baktı uzun uzun..
neden dedi..
geçmiş hesabı bitmemiş kulun
hala tanrıya inanmayan elleridir dedim
düşündü..
hakkını alır her insan hayattan
aşk küser duaları unutana
ve çelişki gibi geliyorsa sana
bu anlaşılmazlıktır
hayatta tutan aslında..

kız kalktı ayağa..
uzaklaştı kendinden kaçar gibi..
kalakaldım yapraklarla..
yeşili sarısı ayrı hüzün..
nerden bakarsan başka kimlikleri vardır ya hayatın..
işte öyle..
bir şiir döküldü kızla aramızdaki yola..

''sen kendi yolunda giderken
ikimiz de bilmeden bir çizgi çekildi yolumuzu birleştiren
yalnızlığımıza uzanan bir türkü
aldatmadan...
aynı şehre giden iki yolcu gibi
devam etti melodi..
sen kimsin ben kimim bilmeden
sürdü oyun..
bırakalım dedim
kalacaktır son cümle ait olduğu yerde..