Hikâye-i Hayat Şiiri - Şahin Karataş

Dünyaya geldi al bebek, gül BEBEK
Sanki gökten inmiş kanatsız melek

Saf ana sütüyle besler annesi
Ninniyle uyutur pamuk ninesi

Birkaç yıl sonra düşe kalka yürür
Arslan parçası ÇOCUK çabuk büyür

Yedi yaşında kaydolur ilk mektebe
Kocaman gelir gözüne alfabe

Kolalı yakalar, siyah önlükler
ABİ diyordu afacan küçükler

Büyüdü civanmerti sülâlenin
Odur DELİKANLIsı mahallenin

Evlendi karıştı çoluk – çocuğa
Yokluğa sabretti, şükür bolluğa

Oğlu şiir okur: “En güçlü adam
Benim babamdır, canım bilge BABAm”

Çalışır dâima alın teriyle
Helâl kazanca koşar özveriyle

Ak düşer saça, hayat bir koşmaca
Artık gençler demekte ona: AMCA

Yıllar değil yarım asır geçmişti
Bâzen lütûf, bâzen kahır görmüştü

Mevlâ verince bir de oğul balı
Evlat asker, torun evin kralı

Tüm çocuklar ona diyordu: DEDE
Ne hatıralar kalmıştı mâzide

Birgün verince müezzin salâyı
Koşuştu eş, dost, akraba alayı

Nihayet getirdiler musallâya
Bir Fâtiha okuyun şu MEVTÂya

08.02.2016