Hikaye Gibi Şiiri - İlyas Bozdoğan

karanlığımdaki ışığım ol bu gece de
yalnız uyutma beni
dostum ol ve acıda ol yanımda
kimsesiz ağlatma beni
emsal ol bu çivisi çıkmış dünyada
yetim bırakma bu dünyamı

bülbüller ötsün yanında ve güller bitsin bahçende
hiç olmasa bile ara sıra uğrayayım hatırına
dünya yansa da uğramasın sana külleri
mutluluk otursun bir tek gönül tahtına
komşu olsun aşka yazılmış mısralar sana
unutkanlık sarsada dört bir yanında
beni unutma olur mu! !

kimse küsmesin sana tamam mı susmasın kimse yanında
hep mutluluk çizilsin sana bakıldığında
gözyaşları çalarsa kapını sakın açma
ve sen hep gülümse...

öyle mahsun bakma, sana bakan gözlere
herkes seni anlamaz
bana da bakma dayanamaz bu gözlerim gözlerinle denk gelmeye
ve döner bakışlarının değmdiği bi tarafa.

karanlık bir gecede ağlatır beni sensizliğin uğultusu
kapının eşiğinde durur yalnızlığın örtüsü
sarar dört bir yanımı sigaramın dumanı
seni çizmeye çalışır parmaklarım bomboş kağıtlaraa

sokak lambalrı küsmüş gibi bakar gözlerime
yalanları örtmek için yansır bedenime
sonra bir aydınlık belirir gökyüzüne
senin için doğar yine ssabırsızca.

bir haber yayılır tabiatın derinliğine aniden
her zamankinden farklı gibi ama
bilmez kimse nedenini
aşıklar diyarından başka
bir divane gider yine dar ağacı misali sevgiliye
hem de koşar adım duraksamak ne bilmeden
acıtır gibi olur sonra kanar uzanan kollar

damla damla düşer sözler ağızdan
bunları anlamaya yürek gerek aşık olan
biriktirmek gerek bütün sözleri
anlam yükler sonra maneviyat erleri

içmek lazım gelir gönle akan sudan
şükretmeyi öğretip kemiksiz varlıklara
dua dua dökülüp avuçlara
yudum yudum koklamak lazım gelir
o nadiri bulup öpmek ve sarılmak gerek
bir ibadet olunmalı kalbe buyrulannn