Hikaye Altı Şiiri - Vasih Moyan

sabire;
evin küçüğü
kuyudan su çeker
“huu” çeker gibi pir sultanın
ve her gün üç vakit sular
hasangülleri’ni,
naneyi
hasan hasan kadifeyi

çiti kırmızıdır sabire’nin,
saçları başak
gülmez zeytin karası gözleri
küskün, dargın gamzeleri
öpemez Hasan
​
ortancasıdır münire
en çok ona takılır
en çok onu kızdırırdı Hasan
“minare ” diye
bir tandır yakar ki Münire
bir ekmek yapar ki Münire
bir elleri var ki Münire’nin
memleket gibi sıcak
memleket gibi güzel
memleket gibi tatlı
memleket gibi kurban olam elleri Münire’nin
ahh ! tutamaz Hasan

Suri;
evin direği
büyükleri kızların
yemekler, bulaşık, çamaşır
her ne varsa
evin tüm işleri
Suri bir dilber
Suri derya sabır
yani ince
yani temiz
yani beyaz
yani güzel
Suri işte!
Ahhh! göremez Hasan

Emine;
hasan’ların anası
anaların hası

seni Hasan’sız sevmeye utanırdım
gözlerime bakınca yanardım
sesine nefesim kesilir
kaçardım
bu kadar çok mu sever anneler çocuklarını
bilmezdim
hayretle bakardım,

(emine anne’me) 1984