Hikaye Şiiri - Harun Doğruyol

1987 Temmuz Ayvalık
Berrak adımlarla yürürdüm
İnce sıcak kumlarda
Hep mavi saçlı bir kız
Deniz gibi rüyalarıma sokulur
Bileklerim ipince
Tutuk bakışlarla süzerdim
Sere serpe sahili
Hep bir sivilce batardı
Tutkulu akşamlarıma
Omuzlarım hala dar
Mahcup bakışlarımda
Buğday tenli kızlar
Kabaran iştahım
Öykünen yanlarım
Kumlar ateş gibi
Sırtımda yuvarlanır
Benimse ellerim soğuk
Suçlamaya hazırım
Dünyayı, her yanı
Kara gözlükler
Geniş pantolonlar
Kelimeler vıcık vıcık
Dudaklara yuvalanan
Acıtıcı küçümseme
Akşamları serin rüzgâr
Dayım sığındığım liman
Kıyısındayım, yabancıyım
Sadece deniz seviyor beni
Saatlerim onunla
Mavi saçlı peri kızı
Hiç sorgulamadı beni

Geceleri alkol kokardı
İçimde keskin günah korkusu
Masmavi köpürürdü
Acemi rüyalarım
Sigaraya başladım
Akşam iskelede oturup
Denizi içiyordum
Midilli’ye bakardım
Başımı döndürürdü
Uçuşan mavi duman
İskeleye vuran son dalga
Kulaklarımda ıslak melodi
Boğazımda kekre bir tat
Şişkin bir gırtlak
Güneş yavaşça gömülüyor
Demir kızılı ufukta

Boyuna arabalar geçerdi
Altüst bir dünya
Arabesk çığlıkları
Özenti sığlıkları
Uzaktan kızlar
Diskoda patlayan çığlıklar
Kara bıyıklı adamlar
Kimi özenti
Kimininki dökülüyor
Televizyonda tonton amca
İlk defa gözümüze bakıyor
Yeni bir çağ, kaçış
Her korktuğumda
Denize koştum
Ilık kollarında serinlik
Tuzlu nefesinde ıslak şarkılar

Saçlarım kıvır kıvır
Ellerimi nereye saklasam
Başım dönüyor
Yüzüme çarpan parfüm kokuları
Beyaz fırfır etekler
Şen şakrak gülüşler
Sahilde mısır satıyor
Sımsıkı giyinmiş adam
Bir yanda Allah, Allah
Bir yanda Big in Japan

Sahil bazı zaman gergin
Birbirini kollayan kızlar
Ve satıcılar
Silahlar patlar
Paranın öfkeye dönüştüğü anlar
Herkes güvensiz
Minibüs şoförleri kızgın
Sadece şehvet değil artan
Alkol ve kibir
Özenti ve küçümseme
Ve şişmiş iştahlar
Konuşmaya korkuyorum
Makineye benziyor
Bu ses benim değil
Bu bedende yabancıyım
Bu dünya bana umarsız
Her şeyin ortasında
Acemi ve yalnızım