Hikaye Şiiri - Taha Yaycı

Soğuk ve hasta olduğum bir gün
Kapıdan girdiğim gün sanki dün
Acı dolu düşüncelerle doldum
Bir süre sonra uykuya daldım

Rüyamda beyaz duvarlı bir ev gördüm
Köhne fakat şatafatlıydı gövdesi
Çatısı karlarla bezenmiş
Bir baca sadece zirvesi

Dumanlar yükseliyor bacadan
Belli ki soba yanıyor
Sıcak bir ev gibi gözükmüyor ama
İnsana huzur veriyor

Bahçe kapısının önünde bir delikanlı
Görüyorum ki üstü başı kanlı
Elinde bir kasatura, artık kırmızı
Kanla boyanmış sanki baltanın kızı

Pişman bakmıyor gözleri
Sanki bir borç ödemiş
İyi bir iş yapmış gibi
Gülüyor gözlerinin içi

Saf delikanlısı Anadolu'nun
Kanı kanla temizlemiş belli
Kanlı hapishane yolunun
Üzerinden döneceği yaş elli

Birden yüzü görünüyor
Şaşıp kalıyorum o an
Hafakanlar basıyor içime
Orada benmişim duran

Bir anda uyanıyorum
Ter basmış her yanımı
Olduğum yerde duruyorum
Anlatamıyorum o anımı

Kıpırdamak gelmiyor elden
Gözler faltasşı gibi açık
Rüya devam etmiyor artık
Ama etkisi açık

Anlam veremiyorum hiçbirşeye
Çekemiyorum da sineye
Ölümü yaşatıyor ölmeden
Geçirdiğim her saniye

İşte o an anlıyorum
Sinirle kalkan zararla oturur
Kendi payımı alıyorum
Ama yine de uyuyamıyorum

Saate bakıyorum dört
Acemiye sesleniyorum
'Arkadaşının üstünü ört'
Fakat ben titriyorum

Ürkek ürkek dolanıyorum koridorlarda
Kapı seslerinden korkuyorum
Bir kitap var elimde incecik
Sadece korkmamak için okuyorum

Bu onanmaz bir yaradır
Ne beyazdır ne karadır
Belki bi rhastalık, saradır
Perde kapanıyor aradır

Hayatımın bir perdesi daha kapandı
Bir Kafkas'tı o, Allah'a tapandı
Unutup yolunu zulme sapandı
Rüya getirdi kendine
Birden secdeye kapandı

Anlıyorum ölen benmişim
Öldüren de yine ben
Ruhum değişmiş ama
Bedenimse aynı beden

Tanımaya çalışmayın onu
Titrektir sesinin tonu
Bu hikayede yok bir konu
İşte hikayenin sonu...

(25.12.2002, Emirdağ)