Hıdır Dayı(Xalo Xıdır) Şiiri - Burhan Güler

bir üst geçitte,
mendil satardı...
orda tanımıştım.
adı,
Hıdır dayıydı...
cigaradan sararmış bıyıklarını,
kulaklarına doğru kıvırıverirdi.
sonra,tabakasından çıkardığı tütünle,
bir gelini bezer gibi,
sarardı cigarasını.
beni alıp götürürdü,
içimdeki uzak özlemlere,
derinden bir nefes alışı vardı ki...!
bir nefeste yarılanırdı cigarası.
kederli ve hüzünlü bir bakışla,
bir uzun dalardı ki Hıdır dayı...
Munzura,Düzgün babaya olan özlemini,
ciğerlerine kadar inen cigarasının,
dumanıyla solurdu içinden efkarını.
altmışından sonra başlamıştı,
Hıdır dayının, sürgün günleri
kendi ülkesinde sürgün olmak,
mülteci gibi yaşamak zor,
bir o kadar acı veriyordu,
Hıdır dayının,fırtınalı yüreğine.
o suskun, taş kesilmiş adam,
patlamaya hazır bir volkan gibiydi...
yüreğindeki öfke gzlerine vurmuştu,
infilak eden bir mayın,
tozu, dumana karışmış,
bir göçük gibi,titriyordu bütün bedeni.
ard arda sıralanmaya başlandı,
titreyen dişleri arasındaki,
dışa vurulmuş öfkesi...
bileğinin gücüyle,
alnının teriyle,
çoğu zaman,
kanıyla,canıyla yoğrulmuş bu topraklardan,
yani, kendi topraklarından koparılıp,
metropol şehirlerde,
aç ve sefalet içinde bırakılmak,
hangi tıpan tutan eller,
hagi emekçi ve hangi toprak,
inkar edebilir.
bu topraklar inkarı sevmez,
yüzyıllardır kanımızı emenler,
bizi inkar edenler hep aynı...
bu dağ gibi adam,
bütün volkanlarını,
lavlara dönüştürmüş,
kendisini soğumaya bırakmıştı yavaş,yavaş.
adaletsizlikten,emeğinin karşılığını alamamaktan,
birde üstüne üstlük,
doğup büyüdüğü yerlerden koparılıp,
kendi ülkesinde mülteci gibi yaşamak,
örseliyordu, Hıdır dayının fırtınalı yüreğini...
Munzura,Düzgün babaya olan özlemini anlatırken,
ağlamaklı gözleriyle,
son bir nefes aldı cigarasından,
parmakları arasında tüten cigarası,
nikotin sarısı bıyıkları arasında küllendi...
ve,
... öğle irkildi üstüne,Hıdır dayı.

(istanbul/1999)