Hiçlik Şiiri - Zakir Atasever

Ta ezelde, Mutlâkıyet katında
Kaderi dolduran Mevlâ'dır hiçlik
Ol emriyle kozmik doğum batında
Evreni yaratan, kazâdır hiçlik.

Lâhut’una sırrı esrar giydirdi
Lâtif’ine İlm’ î Ledûn indirdi
Kesret’ine Emr’i Nehiy bildirdi
Hakime hükmeden, davadır hiçlik.

Maddeden ötede, öz esasında
Sırrını bildiren Zât aynasında
Benlikten ötede biz deryasında
Lâtifte solunan, havadır hiçlik.

Hakikati Hâk sırrıyla seçerler
Dost yoluna tüm varından geçerler
Aşk badesin Kevser gibi içerler
Neyzen’de, nefeste, nevâdır hiçlik.

Cebrail’i ayet olup indirdi
Azrail’i yeryüzünden sildirdi
İsrafil’i Sûr’u ile bildirdi
Felâh’a çağıran, salâdır hiçlik

Ol anında mevcûda da ünledi
Tüm mevcûdât kabul ile dinledi
Âdem ini bir başlangıç eyledi
İsrafil Sûr'un da, sâdâdır hiçlik.

Mevcûdâtı sevgi ile dolduran
Aşk badesin ummanına daldıran
Kısıtlayan mühürleri kaldıran
Âşık’ın gönlünde, sevdadır hiçlik.

Firavun’da kudret diye göründü
Sihir ile esrarına büründü
Yılan olup göz boyadı süründü
Mûsa’nın elinde, âsâdır hiçlik.

Kendinden kendine devran eyledi
Zamanda ve anda seyran eyledi
Sırrını Zâkir’e beyan eyledi
Zât'ını yansıtan, aynadır hiçlik.