Hiçliğin Ustası Şiiri - Kemter Abdal

Bir sabah, aynada kendimi aradım.
Cam, bana baktı.
Ben, cama.
İkimiz de sustuk;
çünkü ikimiz de kırılgandık.

Köpek havladı dışarıda.
O bile anlamıştı:
bazen sessizlik ısırır.

Masada yarım kalmış bir cümle vardı.
“Yaşamak…”
Gerisini yazamadım.
Kalem elimden düştü,
ama mürekkep devam etti.

Bir sözcük yere düştü — “ben.”
Topladım,
üfledim,
yeniden taktım cümleme.
Ama yerine oturmadı.

Bir sabah, aynada kendimi buldum.
Cam kırılmıştı.
Bu defa ben yansıdım.
Ve ilk kez,
gerçek oldum.