Hiçliğin Şehri Şiiri - Fatih Karakaş

Sensizliği yudumluyorum şimdilerde gönül meyhanelerinde,
Hasretin şerefine kaldırılıyor tüm kadehler,
Bozuk bir gramafonda çizik bir plak dönüyor,
Hüzzam makamında hüznün inliyor,
Üzgün olduğunda fay hatları kırılıyor yüreğimin,
Hiçliğin şehrinde,
Her sokak her cadde aşkına çıkıyor,
Ve her durakta adın yazıyor...

***

Umarsız, pervasız adımlasak hiçlik şehrinin sokaklarını,
Kim bilir aydınlanır belki bize dayatılan karanlıklar,
Ardımızda harabeler kalır,
Bir de ikimizi mutsuzluğa mahkum eden kalabalıklar,
Bizi esir eden mazi unutulur belki,
Yıkılır bizi mahkum eden zindanlar,
Ve haykırırız,
Aç kapıyı gardiyan,
Bu başlayan bizim hikayemiz...

***

Firari duygularım hapsoldu hiçlik şehrinde,
Geçerken mevsimler,
Sevdan hiç geçmiyor yüreğimde,
İyileşmiyor bakışlarınla açtığın yara,
Hançer olup,
Kurşun olup,
Vuruyor her gece....

***

Yelkovan akrebe küser,
Zaman durur,
Makan kaybolur bu şehirde,
Yalnız aşkın kalır,
Ömür dediğin onunla anlamlanır,
Varlığın aşkın tanımı,
Aşk ise bitmeyen bir şiir gülüşünde...

***

Bu şehirde güneş her sabah ayrı bir yalana doğar,
Gönlümün steplerinde talana doğar,
Gün biter,
Gözler kapanır,
Bambaşka bir alem belirir,
Orda sen,
Ve aşkının hakikati başlar...

***

Gizlendiğim tüm sığınaklarda adın anılır,
Kollarım sarmasa da gönlüm sarılır,
Gözün gördüğü bu alemde gerçek sanılır,
Kaçarım yalanlardan her yeri özlemin sarar,
Yanlış adreslerde esmer bir umutken vuslatın,
Sen yoksun yıkılsın bu şehir,
Uçmasın kuşlar...

***

Şatafatlı lakin içi kof insan silüetleri,
Beni benden,
Beni senden eden dost müsveddeleri,
Kalbi boş,
Ruhu loş,
Sadece nefes alıp veren,
Bizi oluşturdukları karanlığa ve tabulara hapseden,
Aşkı mahkum ettiğiniz paslı zincirleri,
Kıracağız ve açılacak zindanlar,
Sevgilim !
Elini uzatırsan eğer...