Hiçliğin Ritmi Şiiri - Sinan Bayram

Ah, evet, yine o gecelerden biri bu.
Kendimle oturmuşum,
bir düşüncenin kıvrımında kaybolmuşum,
ve dışarıda şehir —
ışıklarıyla, dumanıyla, motoruyla —
benim yerime yaşıyor gibi.

Her şey dönüyor:
arabalar, makineler, yıldızlar,
ve ben, sabit duran tek dönenim.
Bir yorgunluğun içinde,
bütün hareketin anlamını duyar gibiyim:
Hiçlik de bir ritme sahiptir.

Ah, eğer ruhum bir motor olsaydı,
yağsız kalmış, titreyen, duman çıkaran bir makine olurdu.
Ama hâlâ çalışıyor,
çünkü çalışmamak da bir tür varoluştur.

Gecenin içine bakıyorum —
ve gece de bana bakıyor,
aynı anlamsızlıkla, aynı sabırla.
İkimiz de biliyoruz:
Anlam aramak, yalnızca oyalanmanın başka bir biçimi.

Bir an geliyor,
her şeyin aynı anda doğru ve yanlış olduğunu hissediyorum.
Kendimden taşan bu “ben” kim?
Bir fikir miyim? Bir gölge mi?
Yoksa sadece bir başkasının unutulmuş rüyası mı?

Ah, modern hayat!
Senin metal kalbini duyar gibiyim,
vapur düdüklerinde, tren raylarında,
ve kahve fincanıma düşen yağmurda bile.
Senin hızın, benim sessizliğimi öldürüyor.

Ama ne çıkar?
Yine de seni seviyorum, dünya.
Beni ezdiğin, parçaladığın,
ve sonra hiçbir şey olmamış gibi devam ettiğin için bile.
Bu kadar kayıtsız olman, seni tanrısal kılıyor.

Bir kadın geçiyor uzaktan,
adımlarında bir anlam var sanki,
ama o da farkında değil —
anlam, fark edilmeden yaşanandır.

Ve ben...
Ben sadece izliyorum.
İzlemenin kutsallığına inanıyorum bazen.
Bir trenin geçişini, bir hayatın kayışını,
bir düşüncenin kendini yakışını...

İçimde bir rüzgâr esiyor şimdi,
ne geçmişe ait, ne geleceğe.
Belki sadece “var olma” denen o absürd anın nefesi bu.
Her şey geçiyor,
ama “geçmek” bile bir tür kalıcılıktır.

Ah, eğer Tanrı varsa,
o da emin değildir kim olduğundan.
Belki o da bizim gibi,
kendi yarattığı boşlukta yankılanıyordur sessizce.

Ve işte buradayım:
Bir adam, bir ruh, bir gürültü, bir hiçlik.
Bir makine gibi yazıyorum,
ama her kelimede insan kalıyorum.
Çünkü yorgunum —
ama yine de anlamaya çalışmaktan vazgeçemiyorum.

Sinan Bayram