Hiçliğimi Kaybettim; Kendilikli ve Kendi ...

Hiçliğimi kaybettim, bulmak büyük dert imiş,
Hiçliksiz yaşamaksa, daha büyük dert imiş.

Gönlüm huzur içinde ne kadar mutlu idim,
Geleceği düşünmez, geçmişe üzülmezdim.

Şimdi birazcık bile geldi endişe, keder,
Heder eyledi beni, şu son birkaç ay heder.

Akıl, kalp, ruh ve nefis aradım içliğimi,
Bulamadım ne çare kayıtsız hiçliğimi.

Kalbimi işgal etmiş iken bitmez elemler,
Derken açılıverdi bir boyutsuz âlemler.

Boyutsuz âlemlerde kara sisler dağıldı,
İki hiçlik âlemi kapıları açıldı.

Birisi; kendiliksiz, diğeri; kendilikli.
Hangisine girmeli? Dalmışken derinlikli,

Birden karar vererek; “Kendilikli Hiçlikler”
Âlemine girdim ve gördüm nice şenlikler.

Ne dert var, ne de keder her biri saadetli,
Her biri neş’eliydi, her biri asaletli.

Bir kez daha anladım; “Kendilikli Hiçlikler”,
Sahibini yansıtan birer ayna imişler.

Tüm aynalara baktım hepsi O’nu gösterir,
Fakat bir süre sonra döner beni gösterir.

Gözlerimde yaşlarla boynu bükük ayrıldım,
“Kendiliksiz Hiçlikler” arasına katıldım.

Çünkü orda değilse buradaydı hiçliğim,
Bana göre değilmiş demek ki ilk seçtiğim.

Fakat burada pek çok çeşitliydi hiçlikler,
En başta gelenleri oluyordu benlikler.

Kimi evlat-iyali, kimi parada-pulda,
Kimi yarda ve popta, kimi ise futbolda,

Daha, daha nelerde olmuşlar idi fena,
Her biri ediyordu fenaya göre sena.

Her biri yok olmuştu, her hangi bir varlıkta,
Demek ki olunurmuş fena, her bir varlıkta.

Fani de fena olan kendiliksiz olanlar,
Onlardı hakikati tersinden okuyanlar.

“Kendilikli Hiçlikler”; O Bir’e aynalarmış,
“Kendiliksiz Hiçlikler”; varlıkta fenalarmış.

Bende artık anladım hiçliğim neredeydi,
Biliyordum ki artık hiçlik benliğimdeydi.

Çünkü buldum hiçliği benden çalan varlığı,
Tefahur denilen o iftihar hastalığı.

Ey Âlemlerin Rabbi olan güzel Allah’ım,
Bana şifalar ver ki; bitsin kalp marazlarım.

Yüce Rabbim ne olur bizi Sende yok oldur,
Varlığında hiç eyle, daim hiçliği buldur.

Mutlak acz ve fakr ile mutlak şevke dahl eyle,
Sonra mutlak şükr ile bizleri aziz eyle… Âmin.

Sözlük:

Fena: İslam Tasavvufunda, bir başkası için kendi varlığından geçme, onda yok olma.

24. Mayıs. 2009 – İzmir