Hiçbir Şey Söylemeden

O sabah şehir diğer sabahlara benzemiyordu.
Sokaklar yıkanmış gibiydi,
Gökyüzü ne griydi ne mavi sadece sakindi
Ve ben yine aynı yoldaydım,
Aynı çınarın gölgesinde, aynı banka otururken sen geldin.
Konuşmadık.
Gözlerin gözlerime değdi ama kelimeler
birbirimize artık fazla geliyordu.
Yüzünde yılların yorgunluğu yoktu,
Aksine sanki bekleyiş
Senin tenine dokunmadan geçmişti.
Elimi tuttun.
Ne “neredeydin” dedim,
Ne “beni bekledin mi?”
Çünkü bazı soruların cevabı dokunuşlarda gizlidir,
Senin elin benim elimdeydi ve bu yeterdi.
Çınar yaprakları dökülüyordu.
Yağmur yoktu bu kez ama toprak
yine de kokuyordu seninle.
Birlikte yürümeye başladık,
Çok konuşmadan ama çok anlayarak.
Zaman artık geçmiş ya da gelecek değildi.
Sadece “şimdi” vardı.
Ve o “şimdi”nin içinde sen vardın.
Ben vardım ve sessizlik vardı.
Kavuşmanın en gürültüsüz haliyle.
Aşk