Hiçbir şey Kalmadı Şiiri - Ahmet Hakan G ...

gözlerim açık uyandım bu sabah da
ne uyanmak istedim
ne de uykudan düşmek
bir rüya bile yoktu sığınacak
artık hiçbir yer güvenli değil içimde
hiçbir ses sıcak gelmiyor
hiçbir nefes can vermiyor ciğerlerime
yaşıyorum gibi görünüyorum
her hareketim sadece ezber
yüzümdeki ifadeler bile yalandan ibaret
ağlasam ne olur, kim duyar
gülsem ne olur, kim inanır

dışarısı hâlâ dönüyor kendi çürük döngüsünde
ben dönmüyorum artık
yıllar önce durmuşum içimde
kalbim hâlâ atıyor gibi
o sadece görevini yapıyor
bir bedenin boş kalmaması için
yaşamak denilen şeyin taklidindeyim
tadı olmayan bir yemeği çiğner gibi
anlamsız, ruhsuz, zorunlu

insanlar konuşuyor çevremde
gülüyorlar, plan yapıyorlar
gelecek diyorlar, umut diyorlar
ben onların hiçbirine inanmıyorum
çünkü bir şeylere inandığım zaman
her şey benden bir şey daha çaldı
bir umut daha boşa çıktı
bir kelime daha içime düştü, sessizce
şimdi bir şey istemek bile zor
çünkü istemek bile yorar artık beni
istememek ise alışkanlık oldu
kimse gelmesin
kimse gitmesin
kimsesizlik daha dürüst

bir zamanlar sevdim, çok sevdim
birine kendimden fazla değer verdim
sonra fark ettim ki
insan ne kadar verirse
o kadar eksiliyor
şimdi bir avuç boşluk kaldı elimde
ne geri dönmek mümkün
ne yeniden başlamak
geçmişin külleriyle ısınmak ne mümkün
gelecek dediğin şey zaten yok
bugün bile yarına küs

şimdi biri sorsa “ne hissediyorsun” diye
susarım
çünkü hiçbir kelime yok hissettiklerimi tarif edecek
çünkü aslında bir şey hissetmiyorum
öfke yok
kırgınlık yok
sevgi yok
acı bile yok
yalnızca büyük bir boşluk
adını bile bilmediğim
bir çukur gibi içimde
beni kendine gömmüş

belki bir gün
bir rüzgar geçer içimden
bir ses dokunur tenime
bir göz değerse içime
ama o gün gelene kadar
ben burada
hiçliğin tam ortasında
duygusuzluğun sessizliğinde
çürüyorum usul usul
kimsenin umrunda olmadan
kendimi bile umursamadan

çünkü artık hiçbir şey kalmadı bende
ne uğruna savaşacak bir neden
ne de savaşa gidecek bir ben