Hiç umut vermedin Şiiri - Şeref Öztel

Hiç umut vermedin bana sadece düşündürdün beni
Satır, satır yazsam da kendimi yorgun bir şair bulursun satırlarımda
Her gece başka yazılır hüzünlerim gökyüzü kararmış olur o an ay ışığıyla yetinirim
Hayallerim hep boş çıkar gökyüzünde yıldızlar kaysa da kimin için dilek tutacağımı unuturum

Ben uzak sevdanın hayal kurbanıyım kimine göre haklı sana göre haksız biriyim
Dört duvar arasında suskun kalan yüreğimin mecburen kölesiyim
Amacım sana ulaşmaktı ellerini tutmak gözlerine dalar,dalar bakmaktı
Nerde senin o mahsum yüzün verdiğin acılarınla yüreğim senden kalanlarla hep hüzün

Eller gibi tuttun beni,ikinci el gibi beklettin hatırına konuştun ve makara yaptın yüreğinle unuttun
Sorgusuz, suvalsız kimi zaman terk ettin ağlattın hiç ağlamayan gözlerimi
İçimde fırtınalı sevginin şaşkınlığını hayal kırıklıklarıyla yaşıyorum neden ben bir başkası değil
Önüme bakıyorum her taraf insan kendimi unutmuşum beni bu hale getiren sensin

Sevmek zor iş karşı taraf anlamıyorsa seni sarhoş olur duyguların
Her gece severek yazıyorum sen olmasan belki de kalem bile tutmayacak ellerim
Ansızın bir kasırga gibidir şimdi yüreğim beni unutan dostlarım o yüreğe yazılmazlar
Yine hasret bana yanlızlık bana sen uzak dostlukların adresini uzak denizlere yazanlardansın