Hiç Sevmem Eylülleri

Hiç sevmem eylülleri...
Ne zaman bir eylül düşünsem, siyah ceketini omuzuna alıp gidişin gelir aklıma.
Tıpkı yere düşen yapraklar gibi, yüreğimden düşüşün.
Sararmış solmuş benzim,
Gazellere benziyordu.
Eylülleri sevmem, hep ayrılık kokar,
Hep hüzün.

Bazen bir yara, bazen bir yarene hasret gelir aklıma.

Babamıda bir eylül sabahı kaybetmiştim,
Eylül demeyin bana!
Gözlerimden süzülüp, yanaklarıma akan yaşlara sahit olmak çok acıydı.
Eylüllerin toprak kokması belki de bu yüzdendir.
Sevmem eylülleri.
Sonra ekim, gelir umut ekerim avuç içlerime,
Savaştan yorgun düşmüş bir bedenin, ayakta zorlukla durma telaşı.

Sevmem eylülleri.
Hep bir kayıp hep bir yara,
Göğüs kafesimin en solundaki yarada bir eylulun hatırası.

Nasıl unuturum ki;
Ne eylülleri nede bana bıraktığı acıları.
Unutmadım
Unutamadım

Hic Sevmem eylulleri kanar avuç içlerim.

Yere düşen her bir yaprakla yeniden dolar gözlerim.
Bir zamanlar yeşildi derim,
kendimi o yaprağa benzetirim.
Bir zamanlar bende mutluydum,
şimdi ise mutluluğun sadece gölgesi üzerimde.
Demem o ki, hiç sevmem eylülleri,
umudum ekime,
oda olmaz ise kasıma,
o da olmaz ise vuslata.