Hiç Öyle Yorgunum ki Şiiri - İsmet Aci

Nice yollar tükettim,
Yaşadığım günlere benzemeyen.
Kendime sorulmayan yıllar tükettim,
Hiç, öyle yorgunum ki, bin türlü hallere benzeyen.
Hayat kaçan oldu, ben kovalayan,
Kader tuzak oldu ben yakalanan.
Şimdi bende, yıllar bir anı,
Hiç öyle yorgunum ki.
Saçlarımda mevsimin rengi vardı,
Kol kola yürürken bir asi gençlikle.
Ve sonra dönenler oldu, doğru diye savaştığı değerlerinden,
Yalnızlık bir kıskaca döndü sıktıkça sıktı,
Ne varsa düne dair dört elle sarıldığım.
Bir söz söylemek kaldı geriye,
Hiç, Öyle yorgunum ki.
Baktıkça birbirimize,
Anlaştığımız,
Anlattığımız,
Âşık olmak için yarıştığımız,
Anlayabildiğimiz kelimeler vardı,
Söylemeden hatta fısıldamadan çözdüğümüz,
Şimdi;
Ben bana yabancıyım,
Seni hiç anlayamam.
Sakın, niye diye sormayın,
Hiç, öyle yorgunum ki.
Bu gün, ne bileyim işte öyle, kararsızım,
Ne zaman bir bulut oynasa yerinden,
Ne zaman bir damla yağmur düşse penceremden,
Dalar giderim zamanın dehlizlerinden,
Arar dururum, kaybettiğim ne varsa bildiğim,
Sanki bulacakmışım,
Sanki görecekmişim,
Sanki
Acelem var
Vermek için bu gün de olanlara,
Dünü bilmeyenlere
İhaneti yaşam sayanlara,
Hiç öyle yorgunum ki.
Duanın anlamı yok, yüreğimin sevgisi tek dayandığım,
Gözlerimde mevsimin renk tonları,
Ellerimde birkaç kelime bir yerlerden kopup gelen,
Beni anlatamayan,
Hiç öyle yorgunum k.
23/01/2012 İstanbul